στις 10:51 π.μ. 0 σχόλια

Poros View

Μέσα σ' ένα ήσυχο παραδοσιακο πέτρινο περιβάλλον με απεριόριστη θέα, σε μικρή απόσταση από τις κοσμοπολίτικες παραλίες του Πόρου, στον Γαλατά,  βρίσκονται τα δεκαέξι νεοκτιστα διαμερισματάκια , που σας προτείνουμε γιά να περάσετε ευχάριστα τις διακοπές σας, με λογικές τιμές.

Διαβάστε περισσότερα »

Διάλογος για τον κοινωνικό ακτιβισμό και την κοινωνική οικονομία

στις 5:48 π.μ. 0 σχόλια

Αναδημοσίευση από socialactivism.gr
Ο Βασίλης Τακτικός, Διευθυντής της «Social Activism Αθηνών»,
συζητά με την Αναστασία Πρίφτη, Κοινωνική Ανθρωπολόγο,
και τη Νατάσα Στάμου, Δημοσιογράφο.
Συμμετέχει η Γεωργία Κεραμάρη, Δημοσιογράφος

 «Διάλογος… για το πραγματιστικό φαινόμενο της κοινωνικής οικονομίας»
 
Όταν ζευγαρώνονται οι σκέψεις, πολλαπλασιάζονται οι ιδέες, καλλιεργείται το όραμα. Στη «Social Activism Αθηνών» ο Διάλογος υπήρξε πάντοτε κύριο εργαλείο, μέσο και τρόπος ανάδειξης επιμέρους ζητημάτων, από διαφορετικές αφετηρίες, με κοινό τελικά σκοπό. Η κοινωνικοποίηση της γνώσης υπήρξε βασικός άξονας για τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα κατά τη διάρκεια της τετράμηνης παρουσίας της στα βαθιά νερά του διαδικτύου. Σε ένα νέο Διάλογο, ο Διευθυντής της και τρεις συντάκτριες ψηλαφίζουν την εμπειρία τους από τη συμμετοχή τους στη συντακτική ομάδα της «Social Activism Αθηνών» (που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο Προγράμματος Κοινωφελούς Εργασίας) και επικεντρώνονται για μια ακόμα φορά στις αρχές και τις αξίες του κοινωνικού ακτιβισμού, της κοινωνικής οικονομίας και της συμμετοχικής δημοκρατίας.

Β.Τ. Στο διάστημα που εργαστήκατε ως συντάκτριες στη «Social Activism Αθηνών» εντρυφήσατε κυρίως στις θεωρητικές προσεγγίσεις του κοινωνικού ακτιβισμού, της συμμετοχικής δημοκρατίας και της κοινωνικής οικονομίας. Πόσο γνωστά και οικεία θα λέγατε ότι ήταν αυτά τα θέματα για σας και τί ανακαλύψατε στην πορεία αυτής της διαδικασίας δουλεύοντας με αυτές τις θεματικές;
Ν.Σ. Η διάθεση για προσφορά στο συνάνθρωπο με οποιαδήποτε μορφή και βέβαια η συνείδηση ότι το περιβάλλον που τόσο αγαπάμε να καταστρέφουμε πρέπει να προστατεύεται με δεκάδες τρόπους και μέσα υπήρξαν πάντοτε αξίες με τις οποίες πορεύτηκα και ταυτόχρονα επιχειρούσα να αναδείξω από όποια επαγγελματική θέση κι αν βρέθηκα. Ως δημοσιογράφος, ωστόσο, θα έλεγα ότι είχα ασχοληθεί αποσπασματικά και σε περιορισμένο βαθμό με τα θέματα της κοινωνικής οικονομίας, ή για την ακρίβεια με τις δράσεις δηλαδή της κοινωνικής οικονομίας. Άρθρα συναδέλφων (π.χ. «Φιλανθρωπία ή Κοινωνικός Ακτιβισμός» της Αθανασίας Φουσέκη) και αργότερα ορισμένα δικά μου στάθηκαν αφορμή για να προσεγγίσω τις δράσεις αυτές στο πλαίσιο μιας συνολικής θέασης της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Α.Π. Εγώ προτού ασχοληθώ με τη θεματική της συμμετοχικής δημοκρατίας είχα μία γενική και θεωρητική μάλλον προσέγγιση του όλου ζητήματος. Η συστηματική ενασχόλησή μου όμως με τη συγκεκριμένη θεματική με βοήθησε να την εντάξω σε ένα ευρύτερο πλαίσιο φιλοσοφίας και δράσης που αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Επομένως, σήμερα δεν θα μπορούσα να δω τη συμμετοχική δημοκρατία ξεκομμένη από τις δράσεις κοινωνικού ακτιβισμού, από τη συγκέντρωση κοινωνικού κεφαλαίου και από καθημερινές πρακτικές όπως π.χ. τη δημοσιογραφία πολιτών. Κείμενα που έχουν δημοσιευθεί στη Social Activism Αθηνών όπως π.χ. «Ο πολίτης-φιλόσοφος», παρουσιάζουν πρακτικές εφαρμογές της συμμετοχικής δημοκρατίας. Εκτιμώ ότι το μόνο που χρειάζεται είναι οι πρακτικές αυτές να αναγνωριστούν ευρέως και να υποστηριχθούν συστηματικά από τους πολίτες.
Για μένα ήταν μεγάλη η ικανοποίηση να μπορώ, μέσω της συνεργασίας μου με τη «Social Activism Αθηνών», να ζω και να αποτυπώνω ταυτόχρονα την ιστορία της εποχής μου. Σκεφτόμουν ότι σε αντίθεση με ότι είχε πει ο Μέτερνιχ κάποτε, ότι δηλαδή «οι άνθρωποι που δημιουργούν ιστορία, δεν έχουν χρόνο να τη γράψουν», εμείς μέσω της σύνταξης άρθρων για επίκαιρα θέματα της εποχής μας, μας δίνεται η δυνατότητα να δημιουργήσουμε και να γράψουμε ιστορία ταυτόχρονα.
Ν.Σ. Κατά μία έννοια λοιπόν, σου δόθηκε η ευκαιρία να νιώσεις συνδιαμορφωτής της ιστορίας.
Α.Π. Πράγματι. Θα ήθελα όμως, να επισημάνω και μια άλλη διάσταση που ανακάλυψα μέσα από την ενασχόλησή μου με τη συμμετοχική δημοκρατία και συγκεκριμένα το γεγονός ότι πρόκειται για ένα από τα πλέον ζωντανά θέματα των ημερών μας, καθώς ο διάλογος που υπάρχει γύρω από αυτήν είναι ευρύς και έντονος. Όσο περισσότερο ασχολούμαι με το θέμα της συμμετοχικής δημοκρατίας τόσο εντονότερα μου αποκαλύπτονται διάφορες διαστάσεις του, τις οποίες θα ήθελα να ερευνήσω σε επόμενα άρθρα μου. Η πρόταση του κ. Τακτικού να δημιουργήσω ένα σχετικό blog στο διαδίκτυο μου έδωσε μία καλή ιδέα για το πως θα μπορούσα να συγκεντρώσω και να οργανώσω καλύτερα το υλικό μου αυτό. Όλο το πλαίσιο συνεργασίας στη «Social Activism» εκτιμώ ότι εμπεριείχε στοιχεία βιωματικής μάθησης, της λογικής του «κάνω και καταλαβαίνω», διαδικασίας που προσωπικά με βοήθησε στην εμπέδωση και την εφαρμογή κάθε νέας γνώσης.  
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να υπογραμμίσω και ένα ακόμα θέμα, μια αντίφαση που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα: ενώ σήμερα αναπτύσσεται έντονος διάλογος γύρω από θέματα που ενδιαφέρουν πολύ κόσμο η εξουσία (σε όλα της τα επίπεδα) εξακολουθεί να κωφεύει απέναντι στις κοινωνικές ανάγκες που εκφράζονται και διαδίδονται μεταξύ των πολιτών. Ο διάλογος αυτός γίνεται μόνο στο επίπεδο τοπικών συλλογικοτήτων και των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών και μέσω του διαδικτύου. Μάλιστα, από ό,τι έχω παρατηρήσει φαίνεται να περιορίζεται σε επιμέρους θέματα.
Χρειάζεται επομένως, ένα «άνοιγμα», μία διεύρυνση αυτού του διαλόγου και αυτό είναι που συμβαίνει τελικά με την εφημερίδα μας. Είναι γεγονός ότι προσπαθεί να επεκτείνει και να συνδέσει το διάλογο σε πανελλαδικό επίπεδο και αυτό το επιτυγχάνει γιατί υπάρχει και το Πανελλήνιο Παρατηρητήριο Οργανώσεων Κοινωνίας Πολιτών, που λειτουργώντας σαν δίκτυο διευρύνει το διάλογο και κοινωνικοποιεί τη γνώση.
Ν.Σ. Θα ήθελα να σταθώ σε ένα ενδιαφέρον σημείο από τα θέματα που υπογράμμισες. Θα έλεγα ότι ο διάλογος που αναπτύσσεται για μια σειρά ζητημάτων, πολλά από τα οποία είναι πράγματι φλέγοντα, μοιάζει περισσότερο με απλή παράθεση σκέψεων. Απουσιάζει σε πολλές περιπτώσεις η αλληλεπίδραση, η ανταλλαγή γνώσεων, ιδεών, εμπειριών, με αποτέλεσμα να παρατηρεί κανείς μια ατέρμονη αποτύπωση σχεδίων και προτάσεων ασύνδετων μεταξύ τους. Θεωρώ ότι το φαινόμενο αυτό αγγίζει σε μεγάλο βαθμό τόσο την πολιτική εξουσία που έχει την κύρια ευθύνη χάραξης ασφαλούς ρότας για τη χώρα, όσο και τις οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών. Είναι γεγονός ότι η παρουσία και η δράση πολλών από τις τελευταίες περιορίζεται σε ορισμένα γενικόλογα κείμενα, ενίοτε μάλιστα ξεπερασμένα από τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις, δίχως όραμα και ολοκληρωμένη πρόταση.
Β.Τ. Είναι γεγονός ότι η πλειονότητα των οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών δεν έχει μία συνολική ατζέντα των θεμάτων αυτών και λειτουργεί ακτιβιστικά σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Για παράδειγμα κάποιες οργανώσεις ασχολούνται αποκλειστικά με τους άστεγους και περιορίζονται σε αυτή τους την προσφορά. Θα έλεγα ότι αντιμετωπίζουν στο βαθμό που μπορούν το αποτέλεσμα και δεν παρεμβαίνουν για να αντιμετωπίσουν τα αίτια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, κίνηση που συνιστά μία συνολική κοινωνική κριτική. Θα πρέπει όμως, να τις δικαιολογήσουμε γιατί είναι αδύνατο αυτός ο διάλογος να παραχθεί σε τοπικό επίπεδο εάν δεν ενεργοποιηθεί σε περιφερειακό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Η κοινωνική κριτική, ο φιλοσοφικός στοχασμός και η αλληλόδραση γύρω από αυτά τα θέματα απαιτεί μία ευρύτερη κουλτούρα, παιδεία και μια διανόηση που ενεργοποιεί αυτό το στοχασμό. Εδώ βέβαια «μπαίνει» και το ζήτημα του «Νέου Διαφωτισμού» και του «Νέου Κοινωνικού Συμβολαίου», στα οποία έχουμε αναφερθεί σε άλλες δημοσιεύσεις.
Α.Π. Συμπεραίνω λοιπόν, ότι εσείς αναφέρεστε σε μία σύνθεση στοχασμού που προκαλείται από τις επιμέρους δράσεις κοινωνικού ακτιβισμού.
Ν.Σ. Συνεχίζοντας τη σκέψη της Αναστασίας, θα έλεγα ότι προφανώς σε αυτό το εγχείρημα επιχείρησε να συμβάλλει και η εφημερίδα. Είχε μάλιστα ξεχωριστό ενδιαφέρον το γεγονός ότι για τον εμπλουτισμό της ύλης της συνέδραμαν πολλοί νέοι (ως επί το πλείστον) συντάκτες, με ιδιαίτερη θεωρητική κατάρτιση ο καθένας. Οι συναντήσεις για τον προγραμματισμό της ύλης υπήρξαν ένα ξεχωριστό «διαλογικό εργαστήριο» όπου όλοι μας αντιμετωπίζαμε ίδια θέματα από διαφορετικές αφετηρίες και κατά συνέπεια αναδεικνύαμε και διαφορετικές οπτικές τους.
Β.Τ. Ακριβώς. Γι’ αυτό οι αναγνώστες μας θα παρατηρήσουν ότι για τα ίδια θέματα γράφουν διαφορετικοί συντάκτες αντιμετωπίζοντάς τα από διαφορετικές σκοπιές. Για παράδειγμα, κάνοντας το στοχαστικό περίπατο στο Πεδίον του Άρεως διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν υλικοί και ανθρώπινοι πόροι αναξιοποίητοι. Ο πολίτης ασφυκτιά μέσα στην πόλη ενώ έχει δίπλα του ένα σημαντικό Πάρκο και δεν έχει ούτε τη διάθεση, ούτε την πρόκληση να το επισκεφθεί να κάνει ένα περίπατο, να απολαύσει τον αττικό ουρανό, τη φύση και όλα του τα καλά.
Ν.Σ. Με αφορμή το συγκεκριμένο περίπατο δημοσιεύτηκαν πολλά διαφορετικά κείμενα που εκτείνονταν από την αφήγηση της ιστορίας του χώρου μέχρι την καταγραφή ολοκληρωμένων προτάσεων για τη βέλτιστη αξιοποίησή του.

«Αιχμάλωτοι στις φούσκες και τα ντουβάρια της Αττικής»
Α.Π. Κύριε Τακτικέ, αναφέρεστε συχνά στην κοινωνική αλλοτρίωση. Μόλις πριν λίγο εστιάσατε στο Πεδίο του Άρεως που οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της Αθήνας δεν το απολαμβάνουν όσο θα μπορούσαν. Τί συμβαίνει λοιπόν γιατί έχουμε αλλοτριωθεί; Φταίει η τηλεόραση; Τα reality show που μας έχουν κατακλύσει; Και γιατί οι πολίτες δεν μπορούν να κάνουν το δικό τους «δημιουργικό reality»;
Ν.Σ. Με τον όρο «δημιουργικό reality» τί μπορεί να εννοούμε; Ποιο το περιεχόμενο και οι σκοποί του;
Α.Π. Πιστεύω ότι όταν λέμε «δημιουργικό reality» εννοούμε όλες εκείνες τις δράσεις που έχουν στον πυρήνα τους τον ενεργό πολίτη, ο οποίος συμμετέχει στη δημιουργία της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας που τον αφορά. Η δημοσιογραφία πολιτών, ο κοινωνικός ακτιβισμός και οι πρωτοβουλίες κοινωνικής οικονομίας δίνουν ενεργό ρόλο στον πολίτη, τον μετατρέπουν σε πρωταγωνιστή, τον βγάζουν από την απαθή θέση του θεατή των γεγονότων, του παθητικού αποδέκτη όλων των δεινών της εποχής μας.
Β.Τ. Εγώ για όλο αυτό θα έδινα τον τίτλο «Αιχμάλωτοι στις φούσκες και τα ντουβάρια της Αττικής». Η κοινωνική αλλοτρίωση δεν είναι ανεξάρτητη από την οικονομική αλλοτρίωση, που συνοψίζεται σε ορισμένα φαινόμενα όπως η φούσκα των ακινήτων: η υπερτίμηση δηλαδή, ορισμένων υλικών αξιών πάνω στις οποίες έγινε ο μεγάλος τζόγος και το οικονομικό παιχνίδι, με έπαθλο τελικά για τον πολίτη ένα ακίνητο που πολλές φορές είναι χρεωμένο στις τράπεζες. Όλα αυτά τα προβλήματα έχουν εγκλωβίσει τον πολίτη μέσα σε ένα ακίνητο και είτε δεν υπάρχει δημιουργική διαχείριση ελεύθερου χρόνου είτε έχει κατακτηθεί αυτός ο χρόνος από την τηλεόραση.
Όλα αυτά τα ζητήματα δεν αρκεί να αποτυπώσουμε θεωρητικά αλλά πρέπει να βιώσουμε μία διαφορετική εμπειρία μέσα από την αλληλέγγυα οικονομία για να ανακαλύψουμε ένα δημιουργικότερο τρόπο ζωής. Χρειαζόμαστε επομένως, επειγόντως διάλογο για την κοινωνία την οποία ζούμε, για την ιστορία μας και ένα όραμα που να μας βγάζει από αυτή την κατάσταση. Και το όραμα αυτό είναι η οριζόντια επικοινωνία και ο διάλογος όλων των Οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών για τον πολιτισμό, το περιβάλλον την κοινωνική αλληλεγγύη, την αντιμετώπιση της φτώχειας κλπ.
Α.Π. Αισθάνεστε ότι μοιράζεστε αυτό το όραμα με τις υπόλοιπες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών;
Β.Τ. Καταρχήν θέλω να επισημάνω ότι βγαίνουμε από μία εποχή που οι άνθρωποι δύσκολα μοιράζονται οράματα καθώς ζήσαμε πρόσφατα την κατάρρευση των κυρίαρχων ιδεολογιών ή των κυρίαρχων ιδεολογημάτων του κρατισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Παρά ταύτα, από την μέχρι σήμερα δράση μου είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που ενδιαφέρονται να ακούσουν για ένα νέο όραμα, ιδέες, έναν άλλο λόγο που έχει σχέση με τη συμμετοχική δημοκρατία, τη συλλογική δημιουργία, που είναι πέραν του κράτους και της αγοράς.
Ν.Σ. Αισθάνεστε ότι καταφέρατε να μοιραστείτε το όραμά σας με τους ωφελούμενους του Προγράμματος και συντάκτες της εφημερίδας;
Β.Τ. Εκτιμώ ότι αυτό ακριβώς κάνουμε όταν αναπτύσσουμε το διάλογο μεταξύ όλων των συντακτών με σκοπό να αναδείξουμε τη δική τους εμπειρία και τη δική τους οπτική σε όσα διαδραματίζονται γύρω από την ηλεκτρονική μας έκδοση. Θέλουμε τη δική τους καταγραφή σε σχέση με τους πολίτες που επικοινωνούν μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα.
Ν.Σ. Έχετε αποτιμήσει τη σημασία όλης αυτής της διαδικασίας;
Β.Τ. Η σημασία αυτής της διαδικασίας φαίνεται από την ανταπόκριση του διαλόγου και την προσωπική αφήγηση με την οποία ο καθένας προσεγγίζει τα πράγματα. Ο κάθε συντάκτης μας γίνεται αφετηρία διαλόγου. Ο κάθε συντάκτης μας εμπλουτίζει το προσωπικό του προφίλ στο facebook με ιδέες και καλές πρακτικές, ανακαλύπτει μόνος του την αλληλεπίδραση αυτών των ιδεών και του οράματος που διαπνέει την εφημερίδα μας και τη δημοσιογραφία πολιτών.

 Διάλογος και Δημοσιογραφία Πολιτών
Ν.Σ. Πράγματι όταν έγραφα τη συνέντευξη «Ο πολίτης-φιλόσοφος» δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση. Η ανταπόκριση των αναγνωστών – χρηστών του διαδικτύου αφενός με εξέπληξε ευχάριστα, αφετέρου στάθηκε αφορμή για γεννηθούν νέα ερωτήματα. Ενώ οι πολίτες έχουν ανάγκη το διάλογο κι ενώ υπάρχουν τα διαθέσιμα εργαλεία και μέσα για τη διεξαγωγή του, σε πολλές περιπτώσεις τον αγνοούν. Ενώ ακόμα χειρότερα, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, οι πολιτικοί ηγέτες των χωρών σε κεντρικό, περιφερειακό, ακόμα και τοπικό επίπεδο, μοιάζουν να αδιαφορούν για τη σημασία του.
Α.Π. Εμένα πάντως εξακολουθεί να με προβληματίζει το γεγονός ότι ενώ οι πολίτες μπορούν να αντιληφθούν τη σημασία της συμμετοχικής δημοκρατίας και της κοινωνικής οικονομίας το πολιτικό σύστημα αγνοεί επιδεικτικά αυτές τις πλευρές της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής. Η κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν είναι μία απλή διαπίστωση είναι μία πραγματικότητα που αποτυπώνεται στην καθημερινότητα του πολίτη. Η βούληση του λαού παραγκωνίζεται μπροστά στο δρόμο που χαράσσουν, για λογαριασμό του λαού, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του. Η νέα πνοή που φέρουν οι Οργανώσεις της Κοινωνίας Πολιτών προβάλλοντας τη γενική βούληση και τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας δημιουργεί έναν άνεμο αισιοδοξίας και ένα πλαίσιο για την ανάπτυξη και την ευόδωση της οριζόντιας επικοινωνίας και του διαλόγου.
Β.Τ. Παρά ταύτα, επιχειρείται από πολλούς η αποσιώπηση των παραμέτρων που μόλις ανέφερες. Είναι γεγονός ότι υπάρχει μια ευρύτατη προσπάθεια ανάδειξης μονάχα σκανδαλωδών δράσεων ορισμένων Μη Κυβερνητικών, Μη Κερδοσκοπικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) καλλιεργώντας κατ’ αυτό τον τρόπο μια αρνητική εικόνα συνολικά για τις Οργανώσεις.
Ν.Σ. Η αλήθεια είναι ότι αν επιχειρήσει να αναζητήσει κανείς θετικές σκέψεις, προτάσεις και μηνύματα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ), μάλλον θα εγκαταλείψει την προσπάθεια αποκαρδιωμένος. Σκάνδαλα, οικονομική κρίση, αυξανόμενοι δείκτες για ελλείμματα, ανεργία, πληθωρισμό, τιμές, δεν αφήνουν περιθώρια στον πολίτη να χαμογελάσει. Ωστόσο, στην (ελληνική και ευρωπαϊκή) κοινωνία παρατηρούνται και ορισμένες καλές σκέψεις και πρακτικές. Υπάρχουν προτάσεις και εφαρμογές που μπορούν να συμβάλλουν στην ανατροπή της καλλιεργούμενης μιζέριας και απαισιοδοξίας από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Προς αυτή την κατεύθυνση προσπάθησε να κινηθεί και η «Social Activism Αθηνών». Πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό το εγχείρημα δεν υπήρξε εύκολο και προσωπικά είχα επιφυλάξεις για την επιτυχία του. Η συνέχειά του όμως στο πλαίσιο της δημοσιογραφίας πολιτών ίσως φανερώνει ένα φωτεινό μονοπάτι.
Α.Π. Εγώ αυτό άρχισα να το βλέπω πιο ξεκάθαρα από την εκδήλωση που έγινε στο ξενοδοχείο Hilton, όπου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το έργο που γίνεται στις δύο ηλεκτρονικές μας εφημερίδες («Social Activism Αθηνών» και «Οίκοpress»). Η εκδήλωση - παρουσίαση που επικεντρώθηκε στη σημασία της δημοσιογραφίας πολιτών με βοήθησε να διαπιστώσω, μέσα από τη συζήτηση που έγινε μεταξύ των παρευρισκομένων, ότι η δημοσιογραφία πολιτών αποτελεί όντως ένα φωτεινό μονοπάτι για κάθε σκεπτόμενο και ενεργό πολίτη και μία πραγματικότητα που έχει ήδη δρομολογηθεί.
Η δημοσιογραφία πολιτών, όπως επισημαίνεται και στο άρθρο «Δημοσιογραφία πολιτών. Ιδέες από το μέλλον» σημαίνει συμμετοχή, συνδέεται με τη συμμετοχική δημοκρατία και τις αξίες της, αποτελεί το πιο κατάλληλο εργαλείο επικοινωνίας, το οποίο ενισχύει τα κινήματα πολιτών και τον κοινωνικό ακτιβισμό. Η δημοσιογραφία πολιτών ενισχύει το διάλογο και υποστηρίζει τον πλουραλισμό της έκφρασης αποτυπώνοντας αυτό που επιδιώκει ο «Νέος Διαφωτισμός», τη σύνθεση δηλαδή της γνώσης και των πληροφοριών. Η διάδοση του «Νέου Διαφωτισμού» επιτυγχάνεται όχι μέσα από τη χρήση του διαδικτύου, αυτό είναι το μέσο, αλλά μέσα από συνεργατικές διαδικασίες, μέσα από την ατομική και συλλογική επεξεργασία της πληροφορίας και τη διαρκή σύνθεση και την έξυπνη διαχείριση της γνώσης.
Γ.Κ. Έχοντας σπουδάσει «Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης», διαπίστωσα ότι εμείς σαν νέοι δημοσιογράφοι έχουμε ευκαιρίες να αυτονομούμαστε μέσω του διαδικτύου. Το διαδίκτυο και η δημοσιογραφία πολιτών μπορούν να προσφέρουν νέες επαγγελματικές διόδους για άνεργους δημοσιογράφους. Εστιάζοντας δε, στην έξυπνη διαχείριση της γνώσης που μόλις ανέφερε η Αναστασία, θα ήθελα να επισημάνω ότι η εκπαιδευτική διαδικασία μέσω workshops που αξιοποιήσαμε και εμείς στην εφημερίδα και που μας παραπέμπει στην «Αρχαία Ελλάδα», στην πόλη – σχολείο, στα συμπόσια και σε σωκρατικούς διαλόγους, μας βοηθά να διαπιστώσουμε πόσο αποτελεσματικοί μπορεί να είναι αυτοί οι διάλογοι.
Ν.Σ. Το κίνημα του διαλόγου και της ανταλλαγής απόψεων προφανώς έχει εξαιρετικά θετικά σημεία για ανάδειξη. Όμως συχνά η πραγματικότητα μας προσγειώνει απότομα απαιτώντας δράσεις. Παθογένειες, διαφθορά, υποκρισία, αδιαφάνεια. Μπορεί αυτό το κίνημα να φέρει την αλλαγή;
Β.Τ. Ναι, στο βαθμό που υπηρετεί την ανάπτυξη των κοινωνικών κινημάτων (π.χ. καταναλωτικό, οικολογικό, κατά της φτώχειας). Όσο αυτός ο διάλογος υπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, διευρύνεται αποκτάει διαρκώς προστιθέμενη αξία. Βεβαίως χρειάζεται επινοήσεις, δραστικότερες από εκείνες που καθημερινά κατασκευάζουν τα επιτελεία των διαπλεκόμενων με τα μεγάλα συμφέροντα ΜΜΕ. Χρειάζεται δηλαδή, και από τη μεριά των πολιτών μία έξυπνη διαχείριση της γνώσης. Το διαδίκτυο είναι ο μεγάλος τους σύμμαχος και έχει απεριόριστες δυνατότητες που μπορούν να εκμεταλλευτούν.
Γ.Κ. Προσωπικά, η ενασχόλησή μου με το θεματικό άξονα των social media στο πλαίσιο της εφημερίδας μου επέτρεψε να ανακαλύψω τις πράγματι, απεριόριστες δυνατότητες του διαδικτύου στον τομέα της εκπαίδευσης, της αναζήτησης εργασίας, του πολιτισμού και συνολικά της επικοινωνίας. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι η δύναμη των social media άρχισε να γίνεται αντικείμενο πολλαπλών συζητήσεων, σε διεθνές επίπεδο, ύστερα από την πληθώρα των κοινωνικοπολιτικών και ανθρωπιστικών κινημάτων, που γεννήθηκαν μέσα από το Διαδίκτυο.
Α.Π. Προσωπικά και εγώ ανακάλυψα μέσω του διαδικτύου πολλές καινοτόμες πρωτοβουλίες για διάφορα θέματα και ειδικά για τη συμμετοχική δημοκρατία σε όλο τον κόσμο. Για παράδειγμα γνώρισα λεπτομέρειες για τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία στην Ελβετία, για τα μοντέλα δημοκρατίας στη Λατινική Αμερική και βρήκα οργανώσεις που έχουν συσταθεί με σκοπό τη διάδοση και την υποστήριξη της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Β.Τ. Μέσω του διαδικτύου οι άνθρωποι ανταλλάσσουν γνώσεις. Γνώσεις που προϋποθέτουν στοχασμό και μία αίσθηση του «μοιράζομαι». Είναι διαφορετικό το να γράφεις ανέκδοτα στο Facebook και διαφορετικό το να ανταλλάσσεις πληροφορίες, γνώσεις, εμπειρίες, καλές πρακτικές μέσω του διαδικτύου. Επομένως το μεγάλο ζητούμενο δεν είναι η κοινωνικοποίηση του μέσου και της τεχνολογίας, που σε μεγάλο βαθμό μπορεί να θεωρείται σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο κεκτημένη, αλλά η κοινωνικοποίηση της γνώσης.

Διαβάστε περισσότερα »

Ο ρόλος της γυναίκας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση

στις 5:41 π.μ. 0 σχόλια

Αναδημοσίευση από: socialactivism.gr
Συνέντευξη στη δημοσιογραφική ομάδα:
Ελένη Καλησπεράτη, Κοινωνιολόγος
Γεωργία Κεραμάρη, Δημοσιογράφος

Συνέντευξη Μαρίας Καρακλιούμη, Αντιπεριφερειάρχη Νότιας Αθήνας


Η Τοπική Αυτοδιοίκηση ως προνομιακός χώρος άσκησης πολιτικής οφείλει να προάγει συνεχώς την ισότητα των φύλων. Η ένταξη του φύλου σε όλες τις διαστάσεις της πολιτικής είναι κρίσιμος παράγοντας ουσιαστικοποίησης της δημοκρατίας και στροφής της σε ένα όλο και πιο ανθρωποκεντρικό μοντέλο. Παράλληλα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι, ίσως, το ιδανικότερο επίπεδο για τη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική. Είναι το επίπεδο που έχει ολοένα και μεγαλύτερο αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή. Επιτρέπει περισσότερο από κάθε άλλο τη συμφιλίωση της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής. Είναι το κοντινότερο επίπεδο στις τοπικές κοινωνίες, γεγονός που διευκολύνει τη συμμετοχή στα κοινά.
Σκεπτόμενοι τα παραπάνω, εκκινεί η σκέψη για μία σειρά συνεντεύξεων γύρω από τη θεματική του ρόλου της γυναίκας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι μια γυναίκα; Ποια ζητήματα πολιτικής την απασχολούν περισσότερο; Υφίσταται εμπόδια λόγω του φύλου της; Ποια η θέση της γυναίκας σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής; Υπάρχουν κοινωνικές δομές που να θωρακίζουν τον ρόλο της; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα πρόκειται να απαντηθούν μέσω μιας σειράς συνεντεύξεων με διακεκριμένες γυναίκες που δραστηριοποιούνται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Πρώτη εξ αυτών, η κυρία Μαρία Καρακλιούμη, Αντιπεριφερειάρχης Νότιας Αθήνας. Προσιτή και πρόθυμη μας υποδέχθηκε στο προσωπικό της γραφείο. Εγκατέλειψε μία σημαντική καριέρα στον ιδιωτικό τομέα για να «κολυμπήσει» στα βαθιά νερά της πολιτικής. Νέα και δυναμική, διατείνεται με πείσμα πως όταν πραγματικά θέλεις να ασχοληθείς με τα κοινά, το φύλο δε συνιστά εμπόδιο.
Κυρία Καρακλιούμη, η Τοπική Αυτοδιοίκηση εκφράζει εκ φύσεως την εγγύτητα προς τα προβλήματα και τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών;
Εξαρτάται από τι θεωρεί κανείς ως ανάγκη της τοπικής κοινωνίας. Εγώ διαφωνώ όταν βάζουμε «στεγανά» και λέμε ότι οι γυναίκες κάνουν καλύτερα κάτι από τους άνδρες ή το αντίστροφο. Αυτό αποδεικνύεται από την πορεία του καθενός, από το έργο που παράγει ή δεν παράγει, όταν βρίσκεται σε μια θέση ευθύνης. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, δυστυχώς, έχει πολλά και σημαντικά προβλήματα. Λόγω της εγγύτητας την οποία περιγράψατε, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εξαιρετικές δυνατότητες να εκλεγούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ακριβώς γιατί μπορούν είτε να «χαϊδέψουν αυτιά», είτε να πουν στους πολίτες αυτά που εκείνοι θέλουν να ακούσουν. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι αυτοί που εκλέγονται είναι ικανοί και να ασκήσουν διοίκηση. Και εδώ, έγκειται και το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και από εδώ μπορεί να ξεκινήσει μια μεγάλη κουβέντα... για το αν και κατά πόσο η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να έχει πολλές αρμοδιότητες ή όχι. Θα αναφέρω και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μπορείτε να δείτε τις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών. Υπάρχουν άνθρωποι που εκλέχθηκαν με πολύ μεγάλες πλειοψηφίες στους δήμους τους, στις νομαρχίες παλαιότερα και ενδεχομένως πρόσφατα και στις Περιφέρειες, απλώς η Περιφέρεια είναι ακόμη νέος θεσμός και δε μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω ώστε να αξιολογήσουμε την κατάσταση. Είναι η πρώτη φορά που εκλεγήκαμε. Θα δείτε, λοιπόν, ανθρώπους που έχουν εκλεγεί για πολλές συναπτές τετραετίες, ειδικά αν πάμε στο επίπεδο του πρώτου βαθμού αυτοδιοίκησης, και το αποτέλεσμα που παρήγαγαν ήταν πάρα πολύ μικρό. Βρήκαμε δήμους υπερχρεωμένους, δήμους που ήταν ακόμη και άνδρα κατασπατάλησης. Επομένως, το ότι κάποιος μπορεί να εκλεγεί δε σημαίνει ότι είναι και ικανός να ασκήσει σωστή διοίκηση.
Οι γυναίκες είναι λόγω της ιδιοσυγκρασίας τους πιο ευαίσθητοι δέκτες των συνθηκών διαβίωσης των τοπικών κοινωνιών;
Η δική μου γνώμη είναι ότι θα έπρεπε τόσο στους δήμους όσο και στις περιφέρειες να υπάρχουν ορισμένες σταθερές θέσεις, οι οποίες να καταλαμβάνονται από υψηλού επιπέδου υποψηφίους, ενδεχομένως και πολύ έμπειρους δημοσίους υπαλλήλους και να είναι οι θέσεις των managers. Πρέπει να υπάρχει κάποιος που να μπορεί να «τρέξει» τον Δήμο, την Περιφέρεια ή την Αντιπεριφέρεια, τον παλιό Νομό. Παραδείγματος χάριν, εκλέγεται ένας άνθρωπος που καταλαμβάνει τη θέση του Αντιδημάρχου Καθαριότητας. Αυτός ο άνθρωπος, θα πρέπει οποιαδήποτε και αν είναι η επαγγελματική του καταβολή, να έχει γνώμη για το δίκτυο των σκουπιδιών και πώς αυτά θα μαζευτούν, να έχει γνώμη για το επιχειρησιακό σκέλος και στο τέλος να τον απασχολεί και αν κάηκε και ένα φανάρι στο σκουπιδιάρικο του Δήμου. Αυτό, όμως, δεν είναι άσκηση πολιτικής, είναι ο τρόπος λειτουργίας. Η γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που να είναι σε δυο τρεις υψηλές θέσεις, στην Περιφέρεια ή στον Δήμο, οι οποίοι να ασχολούνται με το να λειτουργούν οι Δήμοι και οι Περιφέρειες και να είναι εκείνοι οι εκλεγμένοι οι οποίοι εν τέλει θα χαράσσουν πολιτική.
Ποια πιστεύετε ότι είναι τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που μπορεί να έχει μία γυναίκα που κατέχει υψηλή θέση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση εν συγκρίσει με έναν άνδρα;
Τα πλεονεκτήματα πολλές φορές προέρχονται και από τον προηγούμενο βίο του αιρετού. Δηλαδή, ένας άνθρωπος ο οποίος είναι αιρετός και έχει μια πορεία στον συνδικαλιστικό χώρο έχει άλλες καταβολές, διαφορετική νοοτροπία και άλλες προτεραιότητες. Ένας άνθρωπος ο οποίος έχει προέλθει από τον ιδιωτικό τομέα έχει διαφορετικές. Η γνώμη μου είναι, λοιπόν, ότι άσχετα με το φύλο καθενός, ο προηγούμενος επαγγελματικός ή πολιτικός βίος είναι εκείνος που διαφοροποιεί την αποτελεσματικότητα.
Αντίστροφα, πιστεύετε ότι υπάρχουν σημεία στα οποία μπορεί να μειονεκτεί μια γυναίκα;
Υπάρχει ένα θέμα με την νοοτροπία της κοινωνίας που μεγεθύνεται από το πολιτικό σύστημα. Άφησα τον ιδιωτικό τομέα στα 34 μου χρόνια, για να πάω αναπληρώτρια εκπρόσωπος Τύπου στο ΠΑΣΟΚ και κατόπιν εξελέγην Αντιπεριφερειάρχης και έχω να σας πω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το φύλο, αλλά με την ηλικία. Στα 34, όταν άφησα τον ιδιωτικό τομέα ήμουν ήδη διευθυντικό στέλεχος εταιρείας, μέλος του Δ.Σ. της εταιρείας και είχα γνώμη για το πώς η εταιρεία θα ανέπτυσσε τις δραστηριότητές της. Αντίθετα, στα 34, στο πολιτικό σύστημα ήμουν new entry, είχα πάει να ρίξω το μέσο όρο ηλικίας. Στα 34, στην αγορά είσαι ένα ώριμο στέλεχος ενώ για την πολιτική είσαι ο «μικρός». Εδώ είναι το θέμα. Ότι υπάρχει αναντιστοιχία κοινωνίας, αγοράς και πολιτικού συστήματος.
Γενικά, πόσο εύκολο είναι για μία γυναίκα να φθάσει στην κορυφή της ιεραρχικής πυραμίδας της τοπικής αυτοδιοίκησης; Έχετε κάποια προσωπικά βιώματα που μπορείτε να αναφέρετε;
Εμείς δεν έχουμε εκλεγεί με σταυρό. Μας επέλεξε ο πολιτικός φορέας από τον οποίο προερχόμαστε. Προσωπικά, όμως, πιστεύω ότι οι γυναίκες μπορούν να φτάσουν στην κορυφή της ιεραρχικής πυραμίδας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, εάν και εφόσον το θέλουν. Το ίδιο και στην πολιτική. Να σας θυμίσω ότι όταν υπήρχαν οι νομαρχίες, μιας και τώρα δεν υπήρχε κάποια γυναίκα υποψήφια Περιφερειάρχης, υπήρξαν γυναίκες που είχαν εκλεγεί Νομάρχες. Νομίζω ότι έχει να κάνει με το τι επιδιώκει κανείς και με το αν και κατά πόσο διαθέτει τα απαραίτητα ψυχικά αποθέματα, γιατί η πολιτική χρειάζεται πολλά ψυχικά αποθέματα. Χρειάζεται βέβαια και χρόνο, και δυστυχώς έτσι όπως είναι διαρθρωμένη η ελληνική οικογένεια, είναι κάπως πιο εύκολο για τους άνδρες να συμμετέχουν στα κοινά σε σχέση με τις γυναίκες. Δε θεωρώ ότι οι γυναίκες δεν έχουν δυνατότητες. Είναι θέμα επιλογών.
Υπάρχουν δομές που να ενθαρρύνουν τη συμμετοχή των γυναικών στην τοπική αυτοδιοίκηση; Υπάρχουν διευκολυντικά μέτρα που να επιτρέπουν την εναρμόνιση της οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής;
Όχι, το μόνο κίνητρο που υπάρχει είναι αυτό της ποσόστωσης ως προς την υποψηφιότητα. Όπως ορίζει ο νόμος το ένα τρίτο των υποψηφίων πρέπει να είναι γυναίκες. Αλλά νομίζω πως δε χρειάζεται κίνητρο για να ασχοληθεί κάποιος με την πολιτική. Ή θες να ασχοληθείς και να κάνεις κάτι για το δημόσιο συμφέρον ή δεν ασχολείσαι με τα κοινά.
Υπάρχει επαρκής θεσμική στήριξη για μία γυναίκα που θέλει να γίνει μητέρα; Εσείς τι θα προτείνατε;
Δεν έχω βιώσει τη μητρότητα και δε γνωρίζω στην πράξη αν είναι επαρκής. Θεωρώ, όμως, ότι ειδικά στο δημόσιο τομέα υπάρχουν πολλά κίνητρα για μία μητέρα, ακριβώς γιατί έχει περιορισμένο ωράριο για σημαντικό χρονικό διάστημα. Της δίνεται μία μεγάλη άδεια στην περίοδο της λοχείας, φεύγει νωρίτερα κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης. Σίγουρα, σε μια ιδανική κοινωνία θα υπήρχαν παιδικοί σταθμοί με διευρυμένα ωράρια, που δε θα λειτουργούν δηλαδή μέχρι τις 16:00, εξυπηρετώντας μόνο τους δημοσίους υπαλλήλους. Άρα, όταν νομοθετούμε και εφαρμόζουμε κάτι, θα πρέπει να το εφαρμόζουμε για όλη την κοινωνία. Δυστυχώς, τα περισσότερα πράγματα εφαρμόζονται για τον ένα και μοναδικό συνεπή εργοδότη, που είναι το ελληνικό δημόσιο. Εμείς έχουμε κάνει κάποιες ενέργειες ως προς αυτό. Θέλουμε να εγκαινιάσουμε την τράπεζα ελευθέρου χρόνου. Πιο συγκεκριμένα, ως περιφερειακή ενότητα Νότιας Αθήνας, συνεργαστήκαμε με το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, χωρίς κόστος από την πλευρά της Περιφέρειας, αλλά με κόστος που κάλυπτε το πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήρθαν κάποιοι φοιτητές, έκαναν πρακτική άσκηση σε μας ερευνώντας το θεσμό του ΚΑΠΗ στους θαμώνες των ΚΑΠΗ της Νότιας Αθήνας. Ανάλογη έρευνα είχε να γίνει από το 1989. Η έρευνα αφορούσε τους θαμώνες των ΚΑΠΗ, γενικά τις συνήθειές τους, το πόσο ικανοποιημένοι είναι από το θεσμό, για κάποια ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη διατροφή τους, με τις διακοπές τους, με την υγεία τους. Επειδή πέρυσι το 2011 ήταν έτος εθελοντισμού κάναμε και μία καταγραφή γενικά για τον εθελοντισμό. Στόχος μας, λοιπόν, είναι να εγκαινιάσουμε την τράπεζα ελευθέρου χρόνου. Ειδικότερα, κάποιες ώρες το απόγευμα στα ΚΑΠΗ της περιοχής, πιλοτικά σε πρώτη φάση, θα μπορεί κάποιος γονέας να αφήσει το παιδί του στο ΚΑΠΗ. Το παιδί θα έρχεται σε επαφή με ανθρώπους τρίτης ηλικίας, μιας και δεν έχουν όλα τα παιδιά παππούδες και γιαγιάδες και θα έχει κάποιες ώρες δημιουργικής απασχόλησης. Παραδείγματος χάριν, θα ακούν παραμύθια ή θα κάνουν κάποιο δημιουργικό παιχνίδι ή απλά να έχουν μια επικοινωνία με κάποιον ηλικιωμένο. Έτσι, οι γονείς θα τα αφήνουν σε κάποιο ασφαλές μέρος χωρίς να ανησυχούν.
Έχετε λάβει και άλλες πρωτοβουλίες στήριξης για ευπαθείς κοινωνικά ομάδες;
Έχουμε λάβει πρωτοβουλίες που θα θέλαμε να γνωστοποιήσουμε. Παραδείγματος χάριν, πέρυσι διοργανώσαμε διαγωνισμό φωτογραφίας με θέμα το «νερό» σε όλες τις μορφές του. Οι 50 καλύτερες φωτογραφίες εκτέθηκαν σε όλους τους δήμους της περιφερειακής μας ενότητας και σε ορισμένους χώρους πολιτισμού στο κέντρο της Αθήνας. Αυτές οι φωτογραφίες θα δημοπρατηθούν. Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν, προορίζονται για τον Φάρο Τυφλών που βρίσκεται στην Καλλιθέα.
Φέτος, θα γίνει και ο δεύτερος διαγωνισμός φωτογραφίας που έχει θέμα «φωτογραφία δρόμου».
Στόχος μας είναι να κάνουμε παράλληλα και ένα φόρουμ εθελοντικών φορέων, που προσφέρουν κοινωνικό έργο. Προγραμματίζουμε μία εσπερίδα, για να γνωστοποιήσουμε στο ευρύ κοινό τη δράση τέτοιων συλλόγων ή οργανώσεων ώστε αν κάποιος θέλει να προσφέρει, να δίνει εκεί που η προσφορά του θα έχει πραγματικό αντίκρισμα.
Τέλος, θα θέλαμε να μάθουμε πως πιστεύετε ότι διαγράφεται το μέλλον των γυναικών στην τοπική αυτοδιοίκηση;
Ενδεχομένως να θεωρηθώ ρομαντική, αλλά πιστεύω ότι μελλοντικά στον πολιτικό χώρο θα διακρίνονται μόνο οι άξιοι είτε είναι γυναίκες είτε είναι άνδρες. Οι γυναίκες στην Ελλάδα είναι αρκετά πιο μπροστά σε σχέση με γυναίκες στο εξωτερικό. Έχουν δικαιώματα ως γυναίκες που σε άλλες κοινωνίες δε θεωρούνται αυτονόητα. Αν παρακολουθείτε τις αμερικανικές εκλογές, θα δείτε ότι κάθε φορά που έχουν εκλογές συζητούν το θέμα της άμβλωσης, κάτι που στην Ελλάδα έχει λήξει. Έχουμε κατακτήσει το δικαίωμα από τη στιγμή που γεννιόμαστε να διατηρούμε το δικό μας επίθετο και θεωρώ ότι έχουμε αρκετά περισσότερα δικαιώματα από άλλες χώρες. Προσωπικά, η μόνη μου ανησυχία είναι για τις γυναίκες του Αραβικού κόσμου. Παρακολουθώντας τις εξελίξεις μετά την Αραβική άνοιξη παρατηρώ ότι τα δικαιώματα των γυναικών έχουν μείνει πολύ πίσω από ότι θα ανέμενε κανείς. Αυτές οι γυναίκες, αν είχαν τα δικαιώματα που έχουμε εμείς, θα ήταν πολύ ευτυχισμένες.
Διαβάστε περισσότερα »

Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου: Μία εξερεύνηση στο παρελθόν της Αθήνας

στις 5:10 π.μ. 0 σχόλια

Αναδημοσίευση από socialactivism.gr


Τα εγκαίνια του Μουσείου

Το δικό τους νοερό «ταξίδι» στη βιομηχανική εποχή του 19ου αιώνα μπορούν να κάνουν οι Αθηναίοι πολίτες. Η πόλη εγκαινιάζει, την Κυριακή 27 Ιανουαρίου και ώρα 10.00 με 18.00, το πρώτο «Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου». Πρόκειται για ένα ακόμη έργο και δραστηριότητα που αναπτύσεται στο χώρο της «Τεχνόπολης» του Δήμου Αθηναίων.
Το παλιό εργοστάσιο φωταερίου ανοίγει τις πύλες του για το κοινό. Τριάντα περίπου χρόνια μετά το κλείσιμο του το εργοστάσιο αξιοποιείται ως ένα «βιομηχανικό μουσείο» απαράμιλλης αρχιτεκτονικής, ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στον κόσμο. Η «Τεχνόπολη» αναδεικνύεται πλέον τόσο ως πολύδύναμος χώρος πολιτιστικών και καλλιτεχνικών γεγονότων όσο και ως το πρώτο «Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου».
Οι επισκέπτες του μουσείου θα έχουν την ευκαιρία να αναβιώσουν την καθημερινότητα της λειτουργίας ενός εργοστασίου που λειτουργούσε αδιάλειπτα για περίπου 130 χρόνια. Το εργοστάσιο  που υπήρξε «ατμομηχανή» ανάπτυξης για την τοπική κοινωνία των Αθηνών και που σήμερα θεωρείται ένα από τα καλύτερα διατηρητέα στην Ευρώπη «ξαναζωντανεύει» και σας προσκαλεί να το ανακαλύψετε.
Αυθεντικά αντικείμενα, μηχανήματα, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, ηχητικά ντοκουμέντα και βιντεοπροβολές διηγούνται την πολύχρονη ιστορία του. Κάντε επομένως έναν μουσειολογικό περίπατο γεμάτο εικόνες μιας «άλλης» εποχής. Περιηγηθείτε στις εγκαταστάσεις του και παρακολουθήστε τη γραμμή παραγωγής του φωταερίου. Ανακαλύψτε τη βιομηχανική κληρονομιά και τη βιομηχανική αρχαιολογία της εποχής. Περπατήστε μπροστά από τα μεγάλα καζάνια, τις επιβλητικές καμινάδες και τους θεόρατους φούρνους. Ζήστε το τεχνολογικό θαύμα μιας άλλης εποχής. Γνωρίστε το επιχειρηματικό πνεύμα των ανθρώπων του 19ου αιώνα. Εμπλουτίστε τις γνώσεις σας για τις παλαιές μορφές ενέργειας. Καλωσήρθατε στο πρώτο βιομηχανικό μουσείο της πόλης, ένα  μνημείο πολιτισμού, γεμάτο εικόνες, συναισθήματα γνώσεις, αλλά και ιστορία.
Το εργοστάσιο αφηγείται τη δική του ιστορία...
f17keramari2Το εργοστάσιο φωταερίου της Αθήνας ιδρύθηκε το 1857, τρία δηλαδή χρόνια μετά το μεταξουργείο Δουρούτη κατόπιν βασιλικού διατάγματος του Όθωνα. Με το διάταγμα αυτό παραχωρήθηκε στο Γάλλο επιχειρηματία Φραγκίσκο Φεράλδη το δικαίωμα να κτίσει και να λειτουργήσει εργοστάσιο φωταερίου και να κατασκευάσει το δίκτυο δημόσιου φωτισμού της πρωτεύουσας του νεοσύστατου τότε Ελληνικού κράτους. Οι δύο αυτές πρώτες βιομηχανίες της Αθήνας επρόκειτο να καθορίσουν  την πολεοδομική και οικονομική ανάπτυξη της πόλης. Από τα εν λόγω εργοστάσια πήραν μάλιστα το όνομα τους δύο από τις πιο πυκνοκατοικημένες συνοικίες της πρωτεύουσας, το Μεταξουργείο και το Γκάζι.
Το εργοστάσιο φωταερίου υπήρξε η πρώτη μονάδα παραγωγής ενέργειας στην χώρα. Η θέση του οδήγησε στην περαιτέρω ανάπτυξη της οδού Πειραιώς και στην μετεξέλιξη της ευρύτερης περιοχής σε μια από τις σημαντικότερες βιομηχανικές ζώνες της πόλης. Προσέδωσε, δίχως άλλο, στην πόλη το χαρακτήρα της σύγχρονης, οικονομικά ανεξάρτητης πόλης, κατά τα πρότυπα των μεγάλων και ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών πόλεων της εποχής.
f17keramari3
H ιστορία του εργοστασίου χωρίζεται σε πέντε διακριτές φάσεις :
  • Ίδρυση και πρώτη περίοδος λειτουργίας (1862-1887): το 1862  δημιουργήθηκαν οι πρώτες εγκαταστάσεις όπως οι υδατοδεξαμενές, οι καμινάδες, η αίθουσα καθαρισμού και οι αποθήκευτικοί χώροι. Παράλληλα, τοποθετήθηκαν μηχανήματα, όπως οι κλίβανοι απόσταξης και τα αεριοφυλάκια. Κατά την πρώτη περίοδο λειτουργίας του εργοστασίου, το φωταέριο κάλυπτε κυρίως τις ανάγκες του δημόσιου φωτισμού.
  • Επέκταση εργοστασίου και δικτύου κατανάλωσης (1887-1920): κατά την φάση αυτή διεύρυνεται το δικτύο παροχής φωταερίου. Εκτός από τις λάμπες φωτισμού των δρόμων, σπίτια και βιομηχανίες προστίθενται στο δίκτυο και συγκροτούν το πελατολόγιο του εργοστασίου. Ανεγείρεται ακόμη νέα καμινάδα, επιπλέον σειρά φούρνων, δύο αεριοφυλάκια, καθώς και κτίρια για την εξυπηρέτηση των εργαζομένων.
  • Το εργοστάσιο ως δημοτική επιχείρηση (1920-1952): μετά τη λήξη του συμβολαίου της γαλλικής εταιρίας (1938) το εργοστάσιο περιέρχεται στο Δήμο Αθηναίων ως δημοτική επιχείρηση. Εισάγεται η γερμανική τεχνολογία για τη βελτίωση της ποιότητας του αερίου. Προστίθεται επίσης νέα μονάδα παραγωγής υδαταερίου και τρίτη καμινάδα.
  • Η εποχή της ΔΕΦΑ (1952-1984): το 1952 ιδρύεται η Δημοτική Επιχείρηση Φωταερίου Αθηνών (ΔΕΦΑ). Παρά την οικοδομική ανάπτυξη που βιώνει η Αθήνα τη δεκαετία του 1960 και τις συνεχείς προσπάθειες ανασυγκρότησης που γίνονται, το εργοστάσιο υπολειτουργεί, καθώς η μορφή ενέργειας που παράγει θεωρείται αναχρονιστική και κοστοβόρα. Ήδη, η ηλεκτρική ενέργεια αρχίζει να επεκτείνεται ενώ το δίκτυο κατανάλωσης φωταερίου συρρικνώνεται. Το 1983 διακόπτεται σταδιακά η διαδικασία παραγωγής αερίου από λιθάνθρακα και το δίκτυο ενώνεται με τα Ελληνικά Διυλιστήρια Ασπροπύργου, όπου καθιερώνεται η παραγωγή φωταερίου με την τεχνολογία της νάφθας. Το εργοστάσιο κλείνει οριστικά τον Αύγουστο του 1984, καθώς η λειτουργία του θεωρήθηκε πλέον ακατάλληλη εξαιτίας της ρύπανσης που προκαλούσε τόσο στην ευρύτερη περιοχή, όσο και σε όλη την πόλη της Αθήνας.
  • Ανάπλαση και δημιουργία του Βιομηχανικού Αρχαιολογικού Πάρκου (1984-2004): στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ξεκίνησαν από το δήμο Αθηναίων οι πρώτες μελέτες για την αποκατάσταση, την αξιοποίηση και επανάχρηση των παλαιών εγκαταστάσεων. Η διαδικασία αυτή ολοκληρώθηκε λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Ένα φιλόδοξο εγχείρημα υλοποιείται...
Το 2011 η νέα διοίκηση της «Τεχνόπολης» ανέλαβε το φιλόδοξο έργο της δημιουργίας «Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου». Το έργο υλοποίησης ανατέθηκε σε μια ομάδα  επιστημόνων διαφόρων ειδικοτήτων όπως μουσειολόγους, ιστορικούς, μηχανολόγους μηχανικούς αρχιτέκτονες, πολιτικούς μηχανικούς, συντηρητές. Ένα χρόνο μετά, το παλαιό εργοστάσιο φωταερίου ανοίγει τους χώρους του στο κοινό και παρουσιάζει την «ιστορία» του για πρώτη φορά.  Στόχος της διοίκησης της «Τεχνόπολις»  είναι να διαφυλάξει και να αναδείξει την ιστορία και την τεχνολογία του παλαιού εργοστασίου φωταερίου.



Χρήσιμες πληροφορίες

Τοποθεσία: «Τεχνόπολις» Δήμου Αθηναίων: Πειραιώς 100, Γκάζι

Πρόσβαση:

  • Με μετρό: Σταθμός «Κεραμεικός», Τρόλεï: No. 21 (από Ομόνοια), Στάση «Παλαιά Αγορά»
  • Λεωφορεία: 035, 049, 811, 838, 914, Β18, Γ18, 731, 031, Στάση «Παλαιά Αγορά»

Τηλέφωνα: 210 3475518, 210 3453548


Email:




Τιμή εισιτηρίου: Η είσοδος την ημέρα των εγκαινίων θα είναι ελεύθερη ενώ μετά τις 28/1 η τιμή εισόδου θα είναι 1€


Πηγές


http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=334936
Διαβάστε περισσότερα »

Φούχτελ ή λούφα και παραλλαγή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση;

στις 12:03 μ.μ. 0 σχόλια

Αναδημοσίευση από socialactivism.gr
 Γράφει η Γεωργία Κεραμάρη,
Δημοσιογράφος

Η ανθεκτική παράδοση ενός υδροκέφαλου Κράτους και μιας ασθμαίνουσας Τοπικής Αυτοδιοίκησης

Μετά την «Εργασιακή Εφεδρεία» τη σκυτάλη παίρνει η «Διαθεσιμότητα»

Η ιστορία σχετικά με τη μείωση των δημοσίων υπαλλήλων θα μπορούσε να παραλληλιστεί με ένα βαρετό «χιλιοπαιγμένο» σενάριο. Ας θυμηθεί κανείς τι έγινε τον Oκτώβρη του 2011. Τότε, το γνωστό πολυνομοσχέδιο της εργασιακής εφεδρείας περνά κατά πλειοψηφία στη Βουλή. Μετά από αντίσταση δυο ετών στις πιέσεις της τρόικας, οι πρώτοι από τους χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους βλέπουν την πόρτα της εξόδου από το δημόσιο να ανοίγεται διάπλατα μπροστά τους. Κάποιοι πίστεψαν ότι καταρρίφθηκε ένα μεγάλο ταμπού για τη χώρα μας, η άρση δηλαδή της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Τελικά, όσοι το πίστεψαν, διαψεύστηκαν, καθώς το μέτρο της εργασιακής εφεδρείας αποδείχθηκε ότι πάρθηκε μόνο για το θεαθήναι. Οι αριθμοί καταδεικνύουν με ενάργεια την αναποτελεσματικότητα λήψης σχετικών αποφάσεων. Πιο συγκεκριμένα, από τους 15.000 υπαλλήλους, που υποσχέθηκε η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου να βγάλει στην εφεδρεία, στο τέλος εκείνης της χρονιάς είχαν φύγει μετά κόπων και βασάνων μόνο 700!

Τον περασμένο Αύγουστο η κυβέρνηση Σαμαρά επανέφερε το θέμα. Επανεφηύρε μάλιστα μια νέα, έξυπνη, όπως την αποκάλεσε, εργασιακή εφεδρεία. Την ονόμασε διαθεσιμότητα. Έτσι, αποφασίστηκε να προβούν στην αποχώρηση, αρχικά, οι λεγόμενοι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, όσοι, δηλαδή, έχουν εκκρεμότητες με ποινικά και διοικητικά παραπτώματα. Ο Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, κύριος Μανιτάκης σχολίασε μάλιστα σχετικά: «Το διοικητικό αυτό μέτρο λαμβάνεται προς το συμφέρον της ίδιας της δημόσιας υπηρεσίας και προς αποκατάσταση της πειθαρχικής ευθύνης, τόσο των δημοσίων υπαλλήλων όσο και των πειθαρχικών οργάνων. Οι υπάλληλοι που υπάγονται στο μέτρο είναι ελάχιστοι, μερικές εκατοντάδες σε ένα σύνολο 600.000 δημοσίων υπαλλήλων. Δεν είναι δυνατόν, αυτοί οι ελάχιστοι υπάλληλοι να προστατεύονται από ένα άτυπο καθεστώς ανομίας και ανοχής.»
Μόνο που οι επίορκοι δεν αρκούν για να συμπληρωθεί ο αριθμός των 150.000 υπαλλήλων που θα έπρεπε να αποχωρήσουν σε τρία χρόνια. Έτσι, στους υποψήφιους για τη διαθεσιμότητα προστέθηκαν οι ωρομίσθιοι και οι αορίστου χρόνου, με μια προτίμηση για τους ΔΕ, που έχουν προσληφθεί εκτός ΑΣΕΠ ή εκτός διαδικασίας επιλογής σύμφωνα με προκαθορισμένα και αντικειμενικά κριτήρια υπό τον έλεγχο ανεξάρτητης αρχής.
Πιο συγκεκριμένα η ρύθμιση αφορά αποκλειστικά:
  • Υπαλλήλους που υπηρετούν με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου σε υπηρεσίες κεντρικές και περιφερειακές, του Δημοσίου, των ανεξάρτητων αρχών, των ΝΠΔΔ, των ΟΤΑ α΄ και β΄ βαθμού και των ΝΠΙΔ που ανήκουν στον δημόσιο τομέα. Δηλαδή, δεν αφορά μόνιμο προσωπικό.
  • Υπαλλήλους Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Δηλαδή, δεν αφορά υπαλλήλους υποχρεωτικής και πανεπιστημιακής εκπαίδευσης (Υ.Ε. και Π.Ε).
  • Υπαλλήλους των ειδικοτήτων Διοικητικού, Διοικητικού Λογιστικού, Διοικητικού οικονομικού και Διοικητικών Γραμματέων. Δηλαδή, δεν αφορά υπαλλήλους καμίας άλλης ειδικότητας.
Στόχος του μέτρου της διαθεσιμότητας είναι η μείωση της συγκέντρωσης των υπαλλήλων. Οι υπάλληλοι που θα επιλέχθούν, θα ενταχθούν άμεσα στο σχήμα της κινητικότητας, ώστε να μεταφερθούν σε υπηρεσίες όπου υπάρχουν διαπιστωμένες ανάγκες σε προσωπικό, ιδίως εκεί όπου η υποστελέχωση δημιουργεί έντονα προβλήματα και καθυστερήσεις εξυπηρέτησης του πολίτη, όπως τα ΚΕΠ, οι διευθύνσεις συντάξεων στο δημόσιο και στα ασφαλιστικά ταμεία κ.τ.λ.

Τα επεισόδια στην ΔΕΘ κάνουν το γύρο του κόσμου
Στο μέτρο της διαθεσιμότητας κλήθηκαν πρώτοι να συμμετάσχουν οι υπάλληλοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Το εναρκτήριο λάκτισμα για τις ταραχές που ακολούθησαν δόθηκε όμως από τον κύριο Φούχτελ, που τόλμησε να ξεστομήσει το κοινό μυστικό! Ότι είναι δηλαδή υπεράριθμοι οι υπάλληλοι που υπηρετούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση! Ποιός ταράζεται άραγε όταν το ακούει; Ποιός δεν το ασπάζεται; Ποιός αγνοεί ότι έχουμε έναν τεράστιο μεν, αναποτελεσματικό δε κρατικό μηχανισμό, ένα υδροκέφαλο κράτος και μια ασθμαίνουσα Τοπική Αυτοδιοίκηση; Γιατί δεν ίδρωσε το αυτί κανενός τόσα χρόνια που μεγάλωνε και παρήκμαζε αυτός ο κρατικός μηχανισμός; Πού ήταν τόσα χρόνια οι συνδικαλιστές; Δεν έβλεπαν τη δαμόκλειο σπάθη, επικρεμάμενη πάνω από τα κεφάλια τους; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ο κύριος Φουχτελ, Υφυπουργός Εργασίας της Γερμανίας και εντεταλμένος της Γερμανικής Κυβέρνησης για την Ελληνογερμανική συνεργασία επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της τρίτης Ελληνογερμανικής Συνέλευσης που πραγματοποιήθηκε στο συνεδριακό κέντρο «Ν. Γερμανός» της ΔΕΘ. Μια μέρα πρίν τη Συνέλευση προκειμένου να καταδείξει το πρόβλημα των υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τόλμησε να δηλώσει με σχετική αφέλεια:
«Υπάρχουν μελέτες και έρευνες που έδειξαν ότι για εργασίες όσον αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκηση απαιτούνται 3.000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα, ενώ στη Γερμανία η δουλειά διεκπεραιώνεται με 1.000 άτομα. Θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις, ιδιαίτερα στους εταίρους που χρηματοδοτούν διαδικασίες στην Ελλάδα, γιατί δε γίνεται πιο αποτελεσματική εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και να φανούν τρόποι πώς θα μειωθεί ο αριθμός τους».
Ύστερα από την επίμαχη αυτή δήλωση του οι δημοσιογράφοι έφυγαν κατενθουσιασμένοι, καθώς είχαν καταγράψει μια δήλωση «βόμβα», που έριχνε λάδι στη φωτιά... Ο κύριος Φούχτελ αμέριμνος για τη δήλωση του, δεν είχε συνειδητοποίησει εξαρχής πως μιας τέτοιας δήλωσης μύρια επεισόδια έπονται... Όταν η δήλωση βγήκε στον αέρα κάποιοι, Γερμανοί και Ελληνες, που βρίσκονταν στην πόλη για τη Συνέλευση ανασκουμπώθηκαν, προβληματισμένοι για το τι θα επακολουθήσει. Μάλιστα, ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης κύριος Γιάννης Μπουτάρης, δεν δίστασε να επισημάνει στον Φούχτελ ότι «έκανε γκέλα».
Το ίδιο απόγευμα ο κύριος Φούχτελ στην ΕΤ3 επιχείρησε να «μαζέψει» την επίμαχη δήλωση, διευκρινίζοντας ότι εννοούσε πως «είναι τόσο κακό το σύστημα Αυτοδιοίκησης στην Ελλάδα που χρησιμοποιεί περισσότερους εργαζόμενους από όσους χρειάζονται», αλλά ήταν ήδη πολύ αργά.
Τα «τέλια» του κ. Θέμη Μπαλασόπουλου, προέδρου της ΠΟΕ ΟΤΑ και των απεργών της ΠΟΕ ΟΤΑ που είχαν καταφθάσει ήδη στη Θεσσαλονίκη για να υποδεχθούν τους «σύγχρονους γερμανούς καταχτητές και τους επίδοξους συνεργάτες τους», πήραν φωτιά. Ακολούθησαν προπηλακισμοί μελών της γερμανικής αντιπροσωπείας στη ΔΕΘ. Ο κύριος Μπαλασόπουλος, αφού χαρακτήρισε τον Φούχτελ «αρπαχτουλάκη» και με μια γερή δόση ειρωνείας συνέχισε λέγοντας: «Ο Φούχτελ είπε ότι παρεξηγήθηκαν οι δηλώσεις του. Έτσι κι εμείς λέμε ότι τα επεισόδια ήταν μια... παρεξήγηση». Ο κύριος Μπαλασόπουλος ερωτηθείς, μάλιστα, για το εάν ο κύριος Φούχτελ είναι το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα και για το αν οι Γερμανοί ευθύνονται για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα δήλωσε: «Αν υπήρχε ελληνική κυβέρνηση, θα τον έβαζε σε ένα αεροπλάνο και θα τον έστελνε στη χώρα του. Όμως, δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση. Υπάρχουν μόνο φερέφωνα και ανδρείκελα της Μέρκελ, που υπηρετούν και εφαρμόζουν πιστά τις επιταγές της Τρόικας σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να περάσουμε σήμερα. Γι’ αυτό κατέβηκε τόσος κόσμος, που ήταν όλοι εργαζόμενοι».
Το κλίμα στη συγκέντρωση των εργαζομένων ήταν ιδιαίτερα ηλεκτρισμένο. Οι δηλώσεις Φούχτελ εξελήφθησαν ως “casus belli”. Ακολούθησαν γραφικές στιγμές. Έτσι, η συγκέντρωση έγινε υπό τους ήχους γερμανικών εμβατηρίων, ενώ ανάμεσα στα συνθήματα που ακούστηκαν ήταν και το «μαζί, μαζί, να διώξουμε τους ναζί». Μόλις έφθασε ο πρόξενος της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη Wolfgang-Obermaier και άλλα μέλη της γερμανικής αντιπροσωπείας, ομάδα διαδηλωτών κινήθηκε προς το μέρος τους και προσπάθησε να τους εμποδίσει να μπουν στον χώρο της ΔΕΘ. Η εικόνα του γερμανού πρόξενου κ. Βόλφγκανγκ Χέσλερ Ομπερμάγιερ, να δέχεται καταιγισμό από μπουκάλια νερό, καφέδες έκαναν τον γύρο του κόσμου.
Ισχυρή αστυνομική δύναμη ανέλαβε να οδηγήσει τον πρόξενο στο εσωτερικό της ΔΕΘ, ενώ τα ΜΑΤ προσπάθησαν να απομακρύνουν διά της βίας τον κόσμο. Περίπου 300 εργαζόμενοι και συνδικαλιστές, μαζί και ο πρόεδρος της ΠΟΕ ΟΤΑ κατάφεραν να εισβάλουν στη ΔΕΘ και τότε ξεκίνησε το ανθρωποκυνηγητό, με τα ΜΑΤ να κάνουν χρήση χημικών. Οι διαδηλωτές κατάφεραν να φθάσουν έξω από το «Ν. Γερμανός», όπου διεξάγονταν η 3η Ελληνογερμανική Συνέλευση, στην οποία επικρατούσε έκδηλη αμηχανία.
Το βαρύ κλίμα από τις αποδοκιμασίες των εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση επιχείρησε να ελαφρύνει και ο Γερμανός πρόξενος, σχολιάζοντας:
«Ίσως δημιουργήθηκε η παρεξήγηση, πως η Ελληνογερμανική Συνέλευση θέλει να μειώσει τις θέσεις εργασίας στην ελληνική Αυτοδιοίκηση. Δεν ήμουν θύμα αντιδράσεων. Ήταν παρεξήγηση και ευτυχώς έχασα μόνο τα γυαλιά μου που κόστιζαν μόλις 3 ευρώ. Ελπίζω όμως να λύσουμε αυτές τις παρεξηγήσεις». Παράλληλα, η ίδια η καγκελάριος Μέρκελ παρενέβη δηλώνοντας ότι «η βία δεν αποτελεί μέσο αντιπαράθεσης».
Η αντίθεση ανάμεσα στη φιλική ατμόσφαιρα μεταξύ των συμμετεχόντων στη διάσκεψη και το κλίμα ταραχής που επικρατούσε στον εξωτερικό χώρο ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλη. Καθώς μέσα στην αίθουσα μια θεατρική ομάδα έπαιζε ένα έργο για τη συνεργασία και την κατανόηση, έξω οι διαδηλωτές έπαιζαν ύμνους των ναζί και πολλοί φώναζαν «Εξω οι Γερμανοί» και «Δεν θα αγοράσετε την Ελλάδα».

Για όσους δεν έχουν κοντόθωρα μάτια και μισόκουφα αυτιά
Είναι γεγονός πως υπάρχουν εκατοντάδες τραγικές ιστορίες πίσω από το ενδεχόμενο απολύσεων. Δυστυχώς, όμως η θλίψη και η οργή δεν αλλάζουν την πραγματικότητα. Δε μπορούν να σώσουν την χώρα μας από την κατρακύλα. Όλοι μας και ο καθένας από την πλευρά του θα πληρώσει προσωπικά το τίμημα. Όλοι μας πρέπει να δούμε την αλήθεια και να κάνουμε την κριτική μας. Δεν γίνεται στο εξής να έχουμε κοντόθωρα μάτια και μισόκουφα αυτιά. Οι πρυτανεύουσες αντιλήψεις για την οργάνωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρέπει να τεθούν σε άλλη βάση. Η επανεπινόηση όμως του θεσμού δυστυχώς δεν γίνεται χωρίς κόστος.
Η δήλωση του Φούχτελ δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Θα ήταν υποκριτικό άλλωστε να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο. Είναι κοινή παραδοχή πως στην Τοπική Αυτοδιοίκηση υπάρχει πλεονάζον προσωπικό. Πολλοί εξ αυτών διορίστηκαν με τρόπο ρουσφετολογικό. Είναι επίσης αλήθεια, πως πολλοί άλλοι εργαζόμενοι στην ιδιωτική οικονομία έχασαν τις δουλειές τους, πληρώνοντας το βαρύ τίμημα ενός υπερδιογκωμένου δημόσιου τομέα. Όλοι γνωρίζαν επίσης για τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, το πάρτι σπατάλης, διαφθοράς, σκανδάλων, υπερτιμολογήσεων έργων, άχρηστων δημοτικών «εταιριών», πλεονάζοντος προσωπικού, παράνομων διορισμών...Κανείς επίσης δεν αγνοούσε την καλπάζουσα γραφειοκρατία και την τυπολατρία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά ποτέ δεν ίδρωσε το αυτί κανενός!

Κανείς μέχρι τότε, δεν είχε διαμαρτυρηθεί για την απουσία Διοίκησης Ολικής Ποιότητας, την έλλειψη Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, την απουσία μέτρησης συγκριτικής απόδοσης των υπαλλήλων (benchmarking), την ανυπαρξία κατάρτισης προυπολογισμού βάσει δεικτών απόδοσης ή την αδυναμία εφαρμογής κανονιστικής μεταρρύθμισης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κανείς μέχρι τότε δε θεώρησε ως desideratum την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος. Κανείς δεν κατέκρινε την παθητική στάση της δημοσιουπαλληλίας ή την αριθμητική ανισοκατανομή των δημοσίων υπαλλήλων.
Αναντίλεκτα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση μετεξελίχθηκε σε «μεγάλο ασθενή» εξαιτίας τέτοιων παρωχημένων πρακτικών, οι οποίες επί δεκαετίες έτρωγαν σαν σαράκι το κύρος της και την δυνατότητά της να υπηρετεί τον πολίτη. Δυστυχώς, για όλα αυτά δεν έφταιξε ο Φούχτελ! Στη δήλωση του, μάλλον βρήκαν κάποιοι, απλώς τον αποδιοπομπαίο τράγο!

Τώρα η χώρα αναγκάζεται, να προσαρμοστεί βίαια και πιθανότατα σε πολλές περιπτώσεις άδικα. Δυστυχώς, όταν δε λύνονται τα προβλήματα συν τω χρόνω, έρχεται η ώρα που συσσωρεύονται και επιστρέφουν με πολύ μεγαλύτερη ένταση. Σήμερα σε ένα περιβάλλον πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης την οποία βιώνει ο Ελληνικός Λαός, πρέπει να ληφθούν διορθωτικές αποφάσεις σε μηδενικό χρόνο, προκειμένου η χώρα να ορθοποδήσει, και σε αυτό το πλαίσιο η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να εξαιρεθεί.

Η προσεκτική διαχείριση των οικονομικών, η αντικειμενική αξιολόγηση του υπαλληλικού προσωπικού, η ανακατανομή των ανθρώπινων πόρων, προκειμένου να καλυφθούν ανάγκες σε άλλες υπηρεσίες, η απομάκρυνση άμεσα όλων των επίορκων υπαλλήλων που δυσφημούν το σώμα των 600.000 δημοσίων υπαλλήλων, πρέπει να αποτελέσουν άμεση προτεραιότητα στις λειτουργίες των Ο.Τ.Α. Ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρέπει να βγεί από το κάδρο ενός από τους πιο διεφθαρμένους τομείς της Δημόσιας Διοίκησης, προκειμένου το μέλλον της να μην είναι κάτι παραπάνω από δυσοίωνο. 

Οι διαρθρωτικές αλλαγές στη Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελούν προϋπόθεση υπέρβασης της δεινής κρίσης που περνά ο τόπος. Η στείρα άρνηση των αναγκαίων αλλαγών και η καλλιέργεια ενός κλίματος φόβου και ανησυχίας στους υπαλλήλους δεν βοηθά ούτε τους ίδιους ούτε τη διοίκηση να αλλάξει. Και είναι επιτακτική ανάγκη το κράτος και η διοίκηση να μεταρρυθμιστούν άμεσα.


Πηγές:

Οι δηλώσεις Φούχτελ άναψαν το φυτίλι στη Θεσσαλονίκη
Θεωρεί πολλούς τους εργαζόμενους: Λάδι στη φωτιά από τον Φούχτελ
Οι τρεις ημέρες του κ. Φούχτελ στη Θεσσαλονίκη http://news.kathimerini.gr

Μανιτάκης: Η διαθεσιμότητα αποβλέπει στην αποκατάσταση του κύρους του Δημοσίου

Διαβάστε περισσότερα »

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)